De coronacrisis maakt nog eens extra duidelijk dat structureel meer investeren in cruciale beroepsgroepen, waaronder het onderwijs, hard nodig is. “Het kan niet bij applaus alleen blijven”, zegt Lammert van Raan, woordvoerder onderwijs van de Partij voor de Dieren in de politieke column van deze maand.
De lijst met cruciale beroepen sprak boekdelen. De vraag is niet alleen wat nodig is om deze veelal volstrekt overvraagde beroepsgroepen in de coronacrisis overeind te houden. Juist de structurele oplossingen en investeringen in deze sectoren, die ook in het pre-coronatijdperk al hard nodig waren, mogen niet langer uitblijven. Het kan niet bij applaus alleen blijven. Daarnaast moet in het economische noodpakket van de regering ook royaal ruimte komen voor het onderwijs.
Dat de coronacrisis een grote impact heeft op het onderwijs is een understatement. Thuisonderwijs, het schrappen van eindtoetsen en centrale examens. Het zijn ongekende tijden en die vragen om ongekende maatregelen. De sfeer in de Tweede Kamer is daarom overwegend constructief. Hoe gaan we iedereen helpen die tussen de wal en het schip dreigt te vallen?
Ondertussen doet het onderwijs wat ze kan en dat doet ze fantastisch. Geweldig hoe het razendsnel opgetuigde thuisonderwijs zo goed mogelijk is georganiseerd.
Maar er zijn ook zorgen, en die moet de overheid wegnemen. Zorgen over kinderen met een onveilige thuissituatie bijvoorbeeld, of over situaties waarin het om andere redenen niet lukt om het thuisonderwijs te ontvangen. Is het erg druk thuis?
Of is er sprake van te weinig begeleiding? Hoe staan de leerlingen met een grote taalachterstand ervoor? Juist voor deze groepen is langdurige sluiting van de scholen extra problematisch. Ook in het speciaal onderwijs spelen specifieke uitdagingen die alle mogelijke ondersteuning verdienen. Tegelijk zien we hartverwarmende acties voorbijkomen, zoals die van Abdelhamid Idrissi, die vanuit zijn project Studiezalen naadloos omschakelde om leerlingen te voorzien van computers, online huiswerkbegeleiding en andere hulpmiddelen.
Daarnaast zijn er zorgen om de gezondheid en veiligheid van leerlingen en personeel. Het schrappen van de eindtoetsen en eindexamens was een ingrijpend, maar logisch besluit. De schoolexamens werden echter niet afgelast. Hoe organiseer je dat veilig waar het niet online kan? En wat kunnen we leren van succesvolle ervaringen op andere scholen? Over dit punt ontvingen we veel bezorgde e-mails vanuit het onderwijs.
Dit soort vragen moeten gesteld kunnen worden aan de minister. Gelukkig is daar de nodige ruimte voor. Weliswaar niet via fysieke debatten, die zijn geschrapt, maar wel via schriftelijk overleg.
Naast alle praktische uitdagingen is er ook zorg om het wegvallen van sociale activiteiten. Uiteraard, kijkend naar de nijpende situatie in de zorg, is dat een offer dat we graag brengen. Maar toch is het goed om na te denken over alternatieven, bijvoorbeeld voor de jaarafsluiting. Het zou mooi zijn om elkaar voor de zomervakantie nog een hand te kunnen schudden. Tegelijkertijd klinkt dat op dit moment erg optimistisch. Suggestie: zodra de 1,5-metergrens wordt losgelaten en fysieke samenkomsten weer zijn toegestaan, zou het dan niet fijn zijn om de schoolklassen nog eens samen te brengen voor een gepaste afsluiting van een belangrijke fase uit hun leven? Een schooljaar goed afsluiten heeft grote sociaal-emotionele waarde.
Het vooruitzicht op elkaar weer de hand schudden, laten we daar aan vasthouden.
Reageren?
Mail naar lammert.vanraan@tweedekamer.nl
