Politici laten in Kader Primair hun licht schijnen op de gebeurtenissen in onderwijsland. Deze maand het woord aan Kirsten van den Hul, woordvoerder Onderwijs namens de PvdA in de Tweede Kamer.
Elk kind verdient de kans het beste uit zichzelf te halen. Dat vond ik al, als kind uit een echte onderwijsfamilie. En dat vind ik nog steeds, als kersvers Kamerlid, met onder meer Onderwijs in haar portefeuille. De afgelopen acht maanden ben ik veel op pad geweest. Ik ging langs op scholen in het basisonderwijs. Ik sprak met leerlingen, ouders, leraren en bestuurders, en hoorde veel verhalen vol passie, enthousiasme, dromen en ambities. De trotse teamleider van basisschool De Watertoren in Utrecht Overvecht, waar alle leerkrachten de kinderen en hun ouders bij binnenkomst persoonlijk begroeten. De juffen en meesters van De Zonnebloem in Den Haag, die mij enthousiast vertelden over hun mooie school. De betrokken bestuurders van De Vogelveste, een school voor speciaal onderwijs in Lelystad.
Maar, eerlijk is eerlijk, ik hoorde tijdens al die gesprekken ook veel pijn. Pijn die ik de laatste week ook teruglees in de reacties in de besloten Facebookgroep van PO in Actie, waarvoor wij als onderwijswoordvoerders werden uitgenodigd om eens mee te kijken. De werkdruk, zo beeldend omschreven door meester Peter als een vergiet met elf gaten dat je met tien vingers probeert te dichten. Het tekort aan gekwalificeerd personeel, waardoor soms hele groepen naar huis moeten worden gestuurd en kinderen niet de aandacht krijgen die ze verdienen. En vooral: het gebrek aan waardering voor leraren, het gevoel niet serieus genomen te worden, wat ook tot uiting komt in de salariskloof tussen basisonderwijs en voortgezet onderwijs.
Er kwam in 2016 extra geld om ongelijke kansen in het onderwijs tegen te gaan, de lerarensalarissen kwamen eindelijk van de nullijn en er werd – mede dankzij de acties van het PO-front – voor de zomer een belangrijke eerste stap gezet van 270 miljoen extra voor leerkrachten in het basisonderwijs. Maar, zoals alle verhalen van leerkrachten pijnlijk duidelijk maken: het is nog lang niet genoeg. Daar kunnen we hier in de Tweede Kamer een politiek spel van gaan maken met z’n allen, dat hebben we al gezien. Inclusief jij-bakken, vingerwijzen en ja-maaren. Maar laten we nu met elkaar afspreken dat het onderwijs te belangrijk is om te laten verworden tot politieke speelbal.
Want is het eigenlijk niet heel simpel? Iedereen moet gewoon kunnen rekenen op toegang tot het allerbeste onderwijs, zodat alle kinderen én volwassenen het beste uit zichzelf kunnen halen. En daarvoor zijn de allerbeste – én genoeg! – leraren nodig. Daarom moeten we nu fors investeren in lerarensalarissen en werkdrukvermindering, zodat elk kind voldoende en de juiste aandacht krijgt in de klas. Maar ook in gelijke kansen en veiligheid, om te zorgen dat je ongeacht je afkomst, geloof, seksuele identiteit, gender, leeftijd, beperking of inkomen zeker weet dat je altijd en overal de beste versie van jezelf kunt zijn.
Reageren?
Mail naar k.vdhul@tweedekamer.nl
