‘Kennis is macht’, hebben we altijd geleerd. Maar hoe zit het daarmee als de leerling beter zijn weg weet te vinden op internet -kennis vindt plaats bij uitstek- dan z’n leerkracht? Het nieuwe informatietijdperk vraagt om een herziening van het bestaande onderwijsconcept. Omhels de nieuwe situatie, maar gooi oude waarden niet weg: balans tussen vooruitgang en traditie is de sleutel.
ICT invoeren staat, anders dan we lang hebben gedacht, niet gelijk aan het digitaliseren van leermiddelen. Het heeft veel meer te maken met het faciliteren van leren en brengt een hele andere manier van leren met zich mee, waarbij het initiatief veel meer bij het kind ligt. De rol van de leerkracht verandert daardoor. Hij of zij is niet langer de spil waar alles om draait bij de overdracht van kennis, maar meer degene die de voorwaarden schept om te komen tot leren. De leerkracht begeleidt en bewaakt het leerproces, houdt het resultaat en het rendement ervan in de gaten. Je kunt voor elk kind een digitaal portfolio opbouwen om inzichtelijk te krijgen wat de sterke en de zwakke punten zijn en waar je moet bijsturen.
De manier waarop mensen denken en leren dient centraal te staan als we ons afvragen welke plaats ICT in de schoolorganisatie moet innemen. ICT-beleid dient verankerd te zijn in het schoolbeleid, het moet een toegevoegde waarde hebben voor de vernieuwingen en veranderingen waar de school mee bezig is. Dit veronderstelt dat ICT-beleid vanuit de onderwijskundige invalshoek wordt ingezet.
Let op: Dit artikel is meer dan vijf jaar geleden gepubliceerd en bevat wellicht incorrecte, onvolledige of ongeldige informatie.
