De vette jaren zijn voorbij
Terwijl ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig van Houston naar huis. Een leuk tripje en een gevolg van mijn functie om internationale betrekkingen tussen internationale schoolleidersorganisaties in stand te houden. Al ruim tien jaar volg ik de ontwikkelingen bij een van de grotere organisaties in het primair onderwijs, de NAESP (National Associations Elementary Principals), dat elk jaar een groot congres houdt in het voorjaar. Tot vorig jaar kwamen meer dan 5.000 (!) schoolleiders uit alle Amerikaanse staten bijeen tijdens dit driedaagse congres. Vorig jaar waren er slechts 1.500, dit jaar ongeveer 1.000. En hoewel Amerikaanse schoolleiders soms kinderlijk trots zijn ophun vak en uitermate positief in hun handelen; dit jaar was het kommer en kwel. Veel scholen hebben te maken met ernstige tekorten op hun begrotingen. Er is zelfs al een flink aantal scholen die door de gebrekkige financiën de deuren heeft gesloten. En hoewel de situatie daar niet echt te vergelijken is met Nederland (de schoolbudgetten zijn in veel gevallen gekoppeld aan de opbrengsten van lokale onroerend goedbelastingen, die zoals u weet ernstig zijn gedaald), vrees ik dat de Amerikaanse toestanden het voorportaal kunnen zijn voor Nederland. De economische crisis heeft Amerika eerder getroffen dan Europa, dus het lijkt niet onlogisch dat de effecten nu bij ons ook meer zichtbaar gaan worden. En dan heb ik het niet alleen over de investeringen in onderwijs, maar ook de verdere aantasting van de sociale zekerheid. Zoals ons pensioenstelsel, de verzekeringen tegen werkloosheid en de salarissen. De vette jaren zijn zeker voorbij. Het zou al heel wat zijn als we het huidige welvaartsniveau kunnen vasthouden. Er zijn zeker zorgen voor de toekomst.