Al maanden zijn we bezig het coronavirus tegen te gaan. Scholen doen er alles aan: afstand houden, handen wassen, schoonmaken, mondkapjes, testen, thuisblijven, et cetera. Ook zorgen ze voor voldoende ventilatie, zodat de aerosolen niet via de lucht kunnen ronddansen als leerlingen op een schoolplein. Helaas betekent dit nog in veel schoolgebouwen dat ramen open doen een hoofdoplossing is. Dat zorgde in de periode van de eerste nachtvorst soms voor koude klaslokalen; de verwarming beent het vaak niet bij. Alleen in pauzes ventileren raakt aan het veiligheidsgevoel van leraren, zeker als de CO2-indicator steeds rood uitslaat. Wat betreft goede luchtkwaliteit staan veel scholen al jaren in de kou en dit jaar ook nog letterlijk.
Politiek wordt er de laatste periode ook druk geschaatst. Na een dweilpauze afgelopen zomer ging het daarna kilometer na kilometer door in de marathon tegen het virus, het ene na het andere wak omzeilend. Met alertheid voor de spelregels werden nieuwe inzichten toegepast om het beter te doen. Rechts een slag, links een slag. En nog is de finish niet in zicht. Er werd te vaak een scheve schaats gereden. En dat leidde tot een hard besluit: de samenleving werd (weer) stilgelegd. Ook de scholen werden gesloten en wel direct. Met opbrengen van begrip voor dit besluit en ook heel veel zorg over en voor kwetsbare leerlingen gingen schoolteams meteen aan de slag. Op het tandvlees of niet, de periode na de vakantie moest goed georganiseerd worden. Oplopen van nieuwe achterstanden is niet acceptabel. Daarom voerde men in Den Haag een terecht debat over de juistheid van het besluit. Maar dit terugdraaien na alles wat is ingeregeld, dat lijkt op zwalken over de baan en voor je het weet ben je dan zomaar door het ijs gezakt.
En dan is er ineens een nieuwe variant van het virus. Laten we hopen dat we hier met effectieve vaccinaties een shorttrack van kunnen maken.