Ik ben benieuwd hoe een specialist op het gebied van Ouderbetrokkenheid, zoals mijn collega-blogger Peter de Vries, hier naar kijkt.
Beste Peter,
In een tijd waarin we allemaal denken te weten in welke opstelling het Nederlands Elftal moet aantreden tegen Gibraltar, waarin we door zelfdiagnose kunnen vaststellen aan welke huidaandoening we lijden, waarin we ten tijde van de Tweede Kamerverkiezingen alle verstand hebben van formatie, zo hebben we inmiddels ook verstand van het werk van de leerkracht van ons kind.
Gevraagd en ongevraagd voorzien wij de juf of meester van ons kind van advies – meestal goedbedoeld – opdat ons kind zich zo optimaal mogelijk kan ontwikkelen. Wij, als ouders, weten het beste wat ons kind nodig heeft. Ook als het niet in onze buurt is.
Wij weten namelijk ook dat Memphis Depay zijn schot op doel ‘gedrukt’ moet doen; dus het standbeen naast de bal en het lichaam enigszins gebogen over de bal. Iedereen weet dat. We weten ook door intensieve Google-research welke zalf het best werkt bij het specifieke type huid in geval van netelroos. En wanneer iemand gevraagd wordt burgemeester te worden, weten we dat het gaat om een ‘functie elders’.
Ondertussen groeit onze alwetendheid uit tot wantrouwen in de ander en neemt het aantal hypochonders schrikbarend toe.
Ik ben een groot voorstander van ouderbetrokkenheid. Vanuit onze verschillende rollen met betrekking tot hetzelfde kind – ons kind – kunnen we elkaar versterken. Het is gebleken dat het kind daar beter van wordt, vind je niet, Peter?
Tenzij de verschillende rollen zich gaan vermengen. Wanneer er geen rolvastheid is in de samenwerking, wanneer betrokkenheid doorschiet in het overnemen van het werk van de ander. Dan gaat het schuren en lijdt het kind.
Doorgeschoten betrokkenheid – vanuit alwetendheid of wantrouwen – gaat voorbij aan de afspraken van samenwerken vanuit de verschillende rollen en leidt tot het ondermijnen van het gezag van de ander.
Als beide partijen elkaar niet erkennen in de verschillende rollen, komt het kind in de knel. Op school klinkt de stem van moeder of vader door, thuis hoort het enkel de meester of de juf. Om gek van te worden.
Doorgeschoten betrokkenheid, het lijkt te passen in dit tijdsbeeld. We weten het allemaal beter. We weten allemaal wat de ander nodig heeft, wat beter kan en hoe het niet moet. We schieten door. Het is geen betrokkenheid meer, het is alom betweterij.
Ons Oranje speelt er niet beter door, de huisarts verleent geen betere zorg en we kregen er geen beter kabinet van.
Doorgeschoten betrokkenheid maakt ons geen betere ouders en geen betere leerkrachten.
Ik zeg: de hoogste tijd voor meer zelfbewustzijn en vertrouwen in de ander!
Benieuwd hoe jij dit allemaal ziet, Peter.
Hartelijke groet,
Ferdinand
Volgende week donderdag reageert Peter de Vries, expert ouderbetrokkenheid, op deze brief van Ferdinand